விகடன் ஊழியர்களின் பெண்கள் தின விழாவில் கலந்து கொண்ட சமுத்திரக்கனி தனது வாழ்வில் முக்கியப் பெண்களான அம்மா, மனைவி குறித்து பேசினார்,
பேசும் போது அவரால் பேச முடியாமல் கண்கலங்கி நின்ற தருணம் நம்மையும் நம் தாயை நினைக்கத் தோன்றிய தருணம் எனலாம்.
அவர் பேசுகையில், எனக்கு என்ன பேசுதென்றே தெரியவில்லை, கையெல்லாம் நடுங்குகிறது.
புத்திசாலிப் பெண்கள் மத்தியில் பேசுவதே சற்று கடினம் தான். இந்த நாளில் என் தாய் பற்றி சில விஷயங்களை பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன். இப்போதும் மாறாமல் அப்படியே இருக்கிறார்.
எந்நேரமும் உழைப்பு, சிறு வயதில் என்னை இடுப்பில் கட்டிக் கொண்டு விவசாய வேலை செய்வார். பிறகு நான் பள்ளியில் படிக்கும் வேளையில், அம்மா வீட்டில் இல்லை என்றால் நடந்து தேடிச் செல்வேன்.
பிறகு சைக்கிளில் தேடிக் கண்டுபிடிப்பேன். பிறகு அஸிஸ்டெண்ட் டைரக்டராக இரு சக்கர வாகனத்தில் தேடிச் செல்வேன்.
இப்போ இயக்குநர், நடிகர் என்ற தோரணையில் காரில் தேடிச் சென்று பார்க்கிறேன். அம்மா மட்டும் இப்போதும் அப்படியேதான் இருக்கிறார். என் அம்மாவுக்கு இப்ப 73 வயதாகிறது.
இப்போதும் அதே விறகுக் கட்டை சுமந்துக் கொண்டு எப்ப ராசா வந்த எனக் கேட்கிறார். இந்த விறகுக் கட்டுக்கு எவ்வளவும்மா கிடைக்கும் என்றால் அறுபது ரூபாய் கிடைக்கும் என்றார்.
ஏம்மா, நான் தான் உங்களுக்கு பணம் அனுப்பறேனே அதை என்ன செய்றீங்க என்றால் அதெல்லாம் அங்கே இருக்கிறது. அது எல்லாம் உன் செலவுக்கு கண்ணு என்கிறார்.
நானும் அவரை மாற்றி சென்னைக்குக் கொண்டு வந்து கவனித்துக் கொள்ள ஆசைப் பட்டாலும் உழைத்த உடம்பு நான் இப்படித் தான்பா என பேச முடியாமல் கண் கலங்கினார்.
மீண்டும் தொடர்ந்தவர், அந்த அறியாமை தான் இன்னும் அவரை கலப்படமாக்காமல் வைத்திருக்கிறது.
நாமெல்லாம் நகரத்து ஸ்டைல், அவசர வாழ்க்கை என கலப்படமான வாழ்வை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்.
ஆனால் அம்மா, என்னைக்குமே அம்மா தான் என பெண்கள் தினத்தில் தன் அம்மாவை நினைவு கூர்ந்து பேசினார்.
