மதுரையில் நான் மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த போது திங்கள்கிழமை மனு நாளில் மனு வாங்கி முடித்து விட்டு வெளியில் வந்தேன். கைலி, அழுக்கு சட்டையோடு 45 வயது மதிக்கத்தக்க ஆசாமி ஒருவர் என் எதிரே வந்தார்.
‘ஏன் முன்னாடியே வரக் கூடாதா? கிளம்பும் போது வருகி றீர்களே… நீங்கள் யார்?’ என்று அவரிடம் கேட்டேன். அய்யா… நான் வ.உ. சிதம்பரம் பிள்ளையின் பேரன்.
நானும் என் தம்பியும் கட்டடங்களுக்கு பெயின்ட் அடிக்கும் வேலை செய்து வருகிறோம். சமீபத்தில் ஒரு உயரமான கட்டடத்துக்கு பெயின்ட் அடிக்கும் போது என் தம்பி தவறி விழுந்து விட்டான்.
இப்போது உடம்பு சரியில்லாமல் இருக்கிறான். அவனுக் காக உதவி கேட்டு இங்கே வந்தேன். வெளியில் இருக்கும் காவலாளி என்னை உள்ளே விடாமல் துரத்தி அடித்தார்.
அவரை சமாளித்து விட்டு வர இவ்வளவு நேரம் ஆகி விட்டது என்று பரிதாப மாகச் சொன்னார். நான் அதிர்ந்து போனேன்.
உனக்கு இங்கே நிற்கும் உரிமையை வாங்கிக் கொடுத்ததே என் பாட்டன் தானடா என்று முகத்தில் அடித்தது போல சொல்ல வேண்டியது தானே?’ என்று சொல்லி அவரை ஆசுவாசப் படுத்தினேன்.
அதன் பிறகு அவருக்கு 50 ஆயிரம் பணம் கடன் ஏற்பாடு செய்து கொடுத்து உழவர் உணவகம் தொடங்கச் செய்தேன். வ.உ.சி- யின் குடும்பமே வக்கீல் குடும்பம்.
வெள்ளைக் காரனுக்கு எதிராக சுதேசி கப்பல் விட்ட கம்பீரமான வ.உ.சி-க்கு ஆங்கிலேய அரசு இரட்டை ஆயுள் தண்டனை விதித்தது.
உடம்பு முழுவதும் சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டு அவரைச் செக்கிழுக்கச் சொல்லி உத்தர விட்டது.
தேசத்துக் காக செக்கி ழுத்தவரின் பேரன்கள் பெயின்ட் அடித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். சம்பந்தமே இல்லாத யார் யாரோ பலனை அனுபவித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
